W 2020 r. obecność braci kapucynów z Polski dobiegła końca.
Od kiedy byliśmy?
Kapucyni w krajach Ameryki Środkowej byli obecni od 1972 roku. Pracowali w Wiceprowincji Gwatelmali – Hondurasu – Salwadoru. Tworzyli tam międzynarodową braterską wspólnotę z braćmi pochodzącymi z Hiszpanii, USA, Brazylii i wywodzącymi się z miejscowej ludności indiańskiej.
Jaki jest cel naszego pobytu?
W parafii, w której byli nasi bracia jest wiele ubogich osób. W różny sposób pomagali oni tamtejszej biednej społeczności. Z ich inicjatywy powstało wiele szkół, warsztatów, szkoleń dla katechistów, podejmowane były także próby ekonomicznego rozwoju lokalnych społeczeństw. Powstało bardzo dużo kaplic i oratoriów w wiejskich i górskich terenach parafii.
Rodzaje prowadzonego duszpasterstwa?
Katechizacja i ewangelizacja. Bracia Kapucyni prowadzą parafie, katechizują, organizują wyprawy misyjne w trudno dostępne górskie obszary. Rozpowszechniono również Trzeci Zakon św. Franciszka z Asyżu oraz położono fundamenty pod duszpasterstwo tej części Ameryki Środkowej poprzez organizowanie parafii.
Trudności
Bracia kapucyni doświadczają często niepewności, związanej z niestabilną sytuacją polityczną, wojnami domowymi czy spowodowanej przez siły przyrody: huragany i trzęsienia ziemi. Zdarzają się również tragiczne przypadki zabójstw. Na tym terenie daje się we znaki wymagający klimat, powszechna bieda społeczeństwa, analfabetyzm. Obecne są też wierzenia pogańskie i synkretyzm religijny.
Placówki i Bracia
Doświadczenie cierpienia, któremu ulegali również nasi bracia na skutek wojny domowej, wywarło niezatarte znamię na społecznościach, którym polscy kapucyni nieśli i wciąż niosą przesłanie ewangelicznej nadziei, krzewią wiarę i starają się przez niesienie miłości o budowanie lepszego świata.
